Binnen in mij zit een knoop die mij onzeker maakt. Ik stel mij vragen bij de opgemaakte planning voor 2020.
Neem ik niet te veel hooi op mijn vork? Zullen mensen mij wel vinden? Bouw ik voor mezelf een illusie die doorprikt zal worden door de harde werkelijkheid?
Ik herken de stemmetjes. Ze nemen regelmatig de overhand in mijn hoofd. Telkens mijn leven een nieuwe wending neemt die wordt ingefluisterd vanuit mijn wijze zelf, poppen ze op. Nu dus ook bij het begin van dit jaar waarin Peter en ik de kering hebben gemaakt en in Frankrijk een nieuw leven opbouwen.
Goede voornemens die niet werken?
Het voornemen voor dit jaar is mijn werkritme optimaal af stemmen op mijn natuurlijk dagritme. Ik ben geen ochtendmens die ‘s morgens enthousiast uit zijn bed springt, de dag begint en vol enthousiasme mijn to do lijstje begin af te werken.
Ik hou er van om ‘s morgens tijdig op te staan, te ontbijten met een door Peter gezet kopje koffie. Ik ga ik naar buiten, begroet de paarden en voeder hen. Daarna is het tijd voor mijn meditatie bij de poel in onze tuin vooraleer ik aan de slag ga in werkblokken van 2 uur. Op deze manier maak ik de dag rond en maak ik tijd voor ‘sundowners’ tussen de paarden vooraleer ik ‘s avonds nog wat schrijf, lees of wat verder werk aan wat die dag op de agenda stond.
Ik slaag er in om dit te doen maar afgelopen dagen voel ik weinig stroming en vooruitgang. De gekende stemmetjes krijgen de boventoon.
Deze ochtend verloopt mijn planning echter anders!
De eerste vrieskou onder een stralende zon en de met rijm bedekte struiken en bomen lokken mij naar buiten. Ik neem mijn wandelstok in de hand en samen met Ayla de hond ga ik er op uit voor een lange wandeling van 2 uur en verken ik de nabije omgeving van La Fontenelle
Ik geniet van de frisse kilte langs mijn wangen, het warm ingeduffeld zijn, het wandelen, ik merk op dat mijn lichaam zijn eigen tempo, zijn eigen ritme vindt. Ik hoor het kabbelend geluid van het riviertje de Somme en laat mij hierdoor leiden, geeft mij richting. Het brengt mij op een plek waar ik zie dat een klein twijgje, een stoere afgebroken tak vasthoudt en zich samen laten bewegen op de wind en mij doet stil staan bij hoe iets kleins, toch iets groot kan ondersteunen.
Ik wandel op het spoor van de everzwijnen verder het bos is en vind een plek waar 3 haagbeuken in elkaar vervlochten zijn. Het is niet duidelijk waar welke boom begint, samen vormen ze een geheel en toch herken je drie afzonderlijke bomen en vraag mij af waarmee wil ik mij verweven, mij verbinden?
Twee mooie bedenkingen die mij opnieuw doen stromen. Ik ga vol energie terug naar mijn kantoor- en werkplek en herschrijf de info voor mijn Equi Mare Facebookpagina
TIP van de dag:
Gooi je planning eens overboord en maak tijd om buiten te zijn.Mij heeft het alvast opnieuw stroming, energie en goesting gegeven om verder vorm te geven aan wat ik met Equi Mare wil in de wereld brengen.
