Imbolc, ligt al een paar weken achter mij en langzaam schuiven we naar de lentezonnewende. Net zoals de narcissen hun mooie kleuren delen met de buitenwereld, is het tijd om datgene wat voor mij klopt naar buiten te brengen.
Ik begin de dag met ruimte voor meditatie en journaling en overloop nog eens alles wat ik in de afgelopen weken, als het ware in potlood heb neergeschreven, uitgegomd en verplaatst in mijn planning. Ik let op de kleine signalen in mijn lijf en wacht als het ware op een zachte energiestroom die zich ter hoogte van mijn zonnevlecht als een innerlijke glimlach manifesteert en maak daar verbinding mee, doorvoel deze en maak dan met mijn hoofd de beslissing.
Ja, dit is waar ik mezelf voor de komende maanden toe commit en waarvoor ik kies. Ook al weet ik niet hoe dit in de komende lente- en zomermaanden zal gaan kiemen, groeien en rijpen om uiteindelijk in het najaar te oogsten. Een proces dat ik in de energie van de vroege lente, al heel wat jaren opnieuw doormaak en waarop ik ‘al doende’ heb leren vertrouwen.
Een dankbaar gevoel komt naar boven en nu, in aanloop naar de volle maan en in aanloop naar de lentezonnewende, schrijf ik alles in kleur en in stylo neer in mijn kalender. De beslissing is genomen. Ik zeg voluit JA tegen TIME 4 YOU – Herbronnen voor zorg- en welzijnswerkers. Nu dit is gebeurd is het tijd voor mijn middagbreak.
Dubbel ingeduffeld met mijn winddichte regenbroek en -jas ga ik wat verpozen bij mijn 5-hoofdige kudde paarden die rustig loopt te grazen op de weide.
Eén voor één begroet ik hen. Ik leg mijn handen op hun vacht, luister naar hun ademhaling en ga op zoek naar hun favoriete plekje waar ze ongelooflijk genieten van krabbelende mensenvingers. Ik voel de frisse wind in combinatie met de warmte van de zon, luister naar de roep van de torenvalk, kijk naar de helderblauwe lucht en het spel van de wolken en laat mij meevoeren met de geel-bruin-groene schakeringen van de weide, die mij de verschillende planten die opnieuw ontluiken doet opmerken na hun winterse rust.
Een statige eik, aan de rand van de weide en ons domein roept mij. Ik wandel er naar toe en ga zitten, mijn rug tegen de stevige stam. Een plekje waar Peter ook graag zit en mij doet verlangen naar het einde van de maand. Na 2,5 jaar apart wonen, hij in België en ik op La Fontenelle, omwille van de Covid-perikelen; komt hij hier terug wonen en genieten van zijn verdiend pensioen. Tijd om eindelijk samen verder vorm te geven aan onze gezamenlijke droom hier op La Fontenelle.
Na eventjes vooruit kijken naar wat komt, richt ik mij terug op dit moment. Ik voel de stevigheid van de stam tegen mijn rug, voel hoe het prille levenssap van de vele plantenwortels in de aarde stroomt en geef mij, beschermd door eik, over aan de prille lentezon. Ik voel hoe ik perfect pas in het kuiltje tussen zijn wortels van en laat mezelf helemaal toe om hier gewoon te zijn, gedragen door de aarde, rustend, ontspannend en merk dat 4 van de 5 paarden mij komen opzoeken om daarna terug te gaan grazen.
Enkel Quiana, de oudste, die al 30 jaar deel uitmaakt van mijn leven, blijft in de buurt. Ik hoor haar knabbelen aan de kleine struikjes, snuffelend zoekend naar dat ene lekkere sprietje dat ze wil proeven. Ik sluit mijn ogen, richt mijn aandacht op mijn ademhaling en krijg gezelschap van Ayla, mijn trouwe bordercollie die naast mij komen zitten, snuffelend naar alle interessante geurtjes die door de wind naar haar neus worden gebracht. Ik geniet.
Na een tijdje doe ik mijn ogen terug open en zie ik Quiana niet meer. Ik kijk nog eens en zie haar verderop neerliggen, wat uit de wind met de zon op haar vacht en er komt een glimlach op mijn gezicht. Hoe mooi om haar daar te zien liggen op een paar passen van mij af, wetende dat ze zich helemaal vertrouwd voelt met wat rondom haar heen gebeurd. Ik ga wat dichterbij, rustig ademhalend, verbonden met de aarde en de wind en ga zitten. Haar oortjes blijven ontspannen, ze ademt rustig en ga, net als ik, zijdelings liggen op de grond. Samen-zijn, genietend van dit fijne moment.
Na een tijdje sta ik op en wil ik terug naar binnen gaan en de andere paarden nog eens begroeten. Quiana blijft liggen en ik merk dat mijn aandacht bij haar blijft, terwijl de andere paarden verderop gaan grazen. Ik kijk hen na en voel hoe mijn voeten mij terug leiden naar Quiana. Ik ga zitten, vlak bij haar hoofd – frontaal. Ik ga op mijn knieën zitten en zoek een rustpositie op mijn voeten. Ik geniet van de warmte van de zon, de weidsheid van het landschap en zie hoe Quiana, dichter bij komt met haar hoofd, ze snuffelt tot aan mijn knieën, legt haar neus rustend op de grond, ik pas mijn ademhaling aan en zie hoe ze nog eventjes haar hals buigt om daarna haar hoofd en hals in mijn schoot legt, haar ogen dicht doet en een genietend geluid maakt door haar neusgaten heen. Ik voel haar overgave aan het moment., aan mij.
Twee totaal verschillende wezens ont-moeten elkaar op die plek, zonder verwachtingen, zonder moetens. Na en tijdje neemt ze haar hoofd terug weg, blaast ze nog eens door haar neusgaten en staat ze, als 31-jarige oude dame, in één keer recht en begint ze terug te grazen. Het signaal dat het voorbij is en ik neem deze ervaring mee als een bevestiging van de keuze die ik deze voormiddag heb gemaakt.
Dit gebeurt niet elke dag. Voor het eerst in de 30 jaar dat ik samen op pad ben met Quiana, kon ze in overgave bij mij zijn. Ik ben dankbaar en neem dit mee als een waardevol teken, een richtingaanwijzer op mijn pad.
Blij met de kracht van paarden die telkens opnieuw als het ware de leermeester in onszelf spiegen.
Ben jij ook benieuwd wat de paarden jou als boodschap kunnen geven?
In de komende maanden ben ik regelmatig in België en kan je een Time 4 You sessie boeken of kun je in Frankrijk terecht voor een Time 4 You retreat in La Fontenelle.